Baranów zwany jest również Małym Wawelem. Mniej tutaj gości, a małomiasteczkowe otoczenie jest inne niż w potężnym Krakowie. Zamek powstał w latach 1591-1606. W latach 1695-1700 był rozbudowywany przez Tyliana z Gameren, znanego architekta holenderskiego. Twórcą był przypuszczalnie Santi Bucci, na polecenie i z fundacji Leszczyńskich. Zamek wybudowano na planie prostokąta z arkadowym dziedzińcem z krużgankami i cylindrycznymi basztami. Ozdąbą zamku jest piękny park z wieloma odmianami drzew i krzewów. Po drugiej wojnie światowej w zamku powstało muzeum wnętrz, a w zabudowaniach oficyny obecnie znajduje się hotel.

Zamość został założony przez hetmana Jana Zamojskiego w 1580 r. na niezamieszkałych terenach. Głównym architektem zabudowy miejskiej był Włoch Bernardo Morando. Miasto zwane jest Padwą Północy.

Opisy znajdziecie przy zdjęciach.

W 1458 r. z fundacji Czartoryskich, rozpoczęto budowę warownego klasztoru. W skład zespołu wchodzą dwie cerkwie, dzwonnica, mury obronne, budynek szkoły. Cerkiew Uśpieńska zbudowana została na przełomie XIV i XV w. w obrębie murów. Została gruntownie przebudowana w 1724 r. Mury obronne powstały w XV w. na planie nieregularnego czworoboku z 6 basztami. Do dziś zachowały się tylko 3.

Zamek położony nad rzeką Styr, wybudowany w XII w. był zarazem twierdzą, jak i stolicą jednego z księstw ruskich. Od 1321 r. zamek znalazł się w granicach Księstwa Litewskiego, a po Unii Lubelskiej w 1569 r., wraz z całym województwem wołyńskim, znalazł się w granicach Korony. Na przełomie XIII i XIV w. został przekształcony w budowlę murowaną. Na dziedziniec prowadził most zwodzony oraz imponująca wieża bramna, pierwotnie 3-kondygnacyjna, od XVI w. 5-kondygnacyjna, a od początku XVII w. zwieńczona attyką. Pierwotnie na dziedzińcu stał sobór. Niestety nie zachował się on do dziś.

Fundatorem pierwszego zamku był Mikołaj Radziwiłł Czarny. Od 1564 r. Marszałek Wielki Litewski. W 1760 r. Michał Kazimierz Radziwiłł przebudował zamek na barokową rezydencję. W latach 1812-1836 zajęty przez Rosjan, pałac pełnił rolę szpitala wojskowego. Od 1883 r. Radziwiłłowie przez blisko 30 lat remontowali odzyskany obiekt. Niestety w czasie I wojny światowej został zniszczony. Janusz Radziwiłł odbudował rezydencję, która w 1939 r. została przejęta przez bolszewików, ograbiona i utworzony został szpital psychiatryczny.

Opisy znajdziecie przy zdjęciach.

Opisy znajdziecie przy zdjęciach.

Opisy znajdziecie przy zdjęciach.

Zespół zamkowy z obronną cerkwią p.w. Św. Trójcy i dawnym klasztorem franciszkanów. Na początku XVI w. Książę Konstanty Ostrogski wzniósł obronną cerkiew i w 1612 r. ofiarował ją franciszkanom, którzy dobudowali klasztor. W 1866 r. klasztor uległ kasacie, a majątek przejął rząd rosyjski, zamieniając kościół na cerkiew. W 1918 r. cerkiew zajęły wojska niemieckie, które splądrowały obiekt. Mury zamkowe zbudowano w 1610 r., mają 1,5 m grubości i 6-8 m wysokości. Obecnie obiekt mieści klasztor prawosławny.

Góra zamkowa, znana również jako Góra Królowej Bony. Pierwsze wzmianki o drewnianym dworze obronnym wybudowanym przez książąt ruskich pochodzą z XI w. Obecny, murowany zamek przebudował Książę Witold, a do pełnej świetności doprowadziła królowa Bona. Zamek został zdobyty i mocno zniszczony przez wojska kozackie Maksyma Krzywonosa, podczas powstania Chmielnickiego w 1648 r. Z potężnej twierdzy, zbudowanej na planie nieregularnego wieloboku, zachowały się: baszta z ostrołukową bramą, ruiny budynku mieszkalnego, dwie kondygnacje potężnej wieży, część murów. Z góry zamkowej rozciąga się widok na miasteczko oraz zespół klasztorny i kościół pojezuicki, wybudowany w latach 1720-1740, wg projektu Pawła Giżyckiego, ufundowany przez ostatnich książąt Wiśniowieckich. W 1832 r. kościół zamieniono w cerkiew prawosławną. W Krzemieńcu przez 14 lat żył Juliusz Słowacki.

Ławra Poczajowska p.w. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. Pierwsze wzmianki pochodzą z XIV w., a w 1527 r. Zygmunt I nadał klasztorowi przywileje. Sława miejsca wiąże się z objawieniem Matki Boskiej i szybko rozwinął się tu kult "cudownej ikony". Nazwę "Ławra Poczajowska" nadał w 1833 r. Mikołaj I, co uczyniło tę swiątynię czwartą co do znaczenia w Rosji. W skład ławry wchodzą: główna cerkiew, dzwonnica, klasztor, cerkwie boczne i pałac archimadndyryty.

Położony na brzegu Horynia, zamek powstał w końcu XIV w., a fundatorem był kniaź Dymitr Korybut. Zamek został przebudowany na pałac w 1725 r. przez Michała Serwacego Wiśniowieckiego, Hetmana Wielkiego Litewskiego. W XVIII w. obiekt przeżywał okres świetności. Wówczas przekształcony został w barokową rezydencję magnacką, w której dwukrotnie gościł król Stanisław August Poniatowski. U podnóża pałacu znajduje się cerkiew.

Opisy znajdziecie przy zdjęciach.

Opisy znajdziecie przy zdjęciach.

Zamek położony na płąskim wzniesieniu, nad rzeką Gniłą, wybudowany w 1630 r. przez Krzysztofa Wichrowskiego, miecznika halickiego, jako posag dla córki. Wielokrotnie zdobywany przez Kozaków i Turków. Został odbudowany i przekształcony na rezydencję przez Marię z Wodzickich Scypionową. Kolejny raz został zniszczony w czasie I wojny światowej. W okresie międzywojennym basztami zajmowali się żołnierze z Korpusu Ochrony Pogranicza. Do naszych czasów zachowały się jedynie baszty i frangmenty murów.

Zamek położony nad rzeką Gnieźna, wybudowany przez Kazimierza Wielkiego w 1360 r. Zamek dzielnie odpierał szturmy kozackie i tureckie. Do historii przeszła słynna obrona, której bohaterką była Anna Dorota Chrzanowska, mylnie zwana Zofią. W 1900 r. został wzniesiony pomnik projektu Jana Bochenki, za zasługi podczas obrony 1675 r. Niestety do naszych czasów dotrwał jedynie cokół, a tablica pamiątkowa służyła sowietom jako tarcza strzelecka. Zamek do dziś pozostaje w ruinie.

Opisy znajdziecie przy zdjęciach.

Ruiny zamku usytuowane są na wzgórzu nad rzeką Seret. Zamek wybudowali następcy Czortkowskich - Golscy w XVI w. Zniszczony w wyniku najazdów tureckich, a następnie przez Austriaków, popadł w ruinę. Obecnie na zamku mieści się rozlewnia gazu płynnego i baza pojazdów do jego rozwożenia.

Przepięknie położone ruiny zamku, wzniesionego przez Koriatowiczów ok. 1331 r. Zamek został zdobyty pod koniec XIV w. przez Księcia Witolda. Włączony został do Korony i utworzony w nim siedzibę starosty, którego zadaniem była obrona granic. Ostatnim właścicielem z rodu Lanckorońskich był zmarły w 1706 r. Michał. Następnie zamek przeszedł w ręce Gołuchowskich, którzy opodal zamku wybudowali pałac, a zamek był źródłem budulca. Niestety, pałac po wybudowaniu spłonął, a do naszych czasów pozostały jedynie monumentalne ruiny.

Dzieje Twierdzy Kamienieckiej sięgają XI w. W XIII w. drewniany cokół zastąpiono murem z 4 basztami. W 1432 r. Kamieniec włączono do Korony, a w 1463 r. stał się stolicą województwa podolskiego i nadano mu statut miasta królewskiego. Twierdza stale umacniana i rozbudowywana, stała się strategiczną i największą osłoną południowo-wschodnich rubieży państwa. Kolejne prace nad rozbudową samego zamku prowadził na zlecenie Zygmunta III Wazy, niemiecki inżynier Teofil Schomberg, natomiast autorem dzisiejszego kształtu twierdzy jest nadworny architekt Zygmunta Starego - Job Bretfus. Niestety zamek padł w 1672 r. podczas krótkiej obrony po najeździe tureckim. Obronę Twierdzy Kamienieckiej opisał Henryk Sienkiewicz w "Panu Wołodyjowskim". Pierwowzorem Michała Wołodyjowskiego był Jerzy Wołodyjowski. W 1699 r. twierdza wraca do korony po ustanowieniu pokoju karłowickiego. Po drugim rozbiorze zamek przechodzi w ręce Rosjan i staje się stolicą Guberni Podolskiej. W XIX w. twierdza traci militarne znaczenie i do 1917 r. pełni rolę więzienia. W 1918 r. do zamku wkraczają wojska polskie, jednak na mocy Traktatu Ryskiego, Kamieniec zostaje przyznany sowietom. W 1928 r. twierdzę uznano za rezerwat historyczny, a od 1937 r. w zamku znajduje się muzeum.

Twierdza położona na prawym, tzw. tureckim brzegu Dniestru, była przez stulecia kluczem do władania Mołdawią i bazą wypadową na Podole. Zamek powstał w XIV w. i zanim nie wynaleziono ciężkiej artylerii nie został zdobyty. Zamek jedną stroną oparty jest o Dniestr, a z pozostałych okolony potężnym i wysokim murem. Od XV do XVII w. o zamek toczyły zacięte walki Turcja i Polska. We wrześniu 1621 r. pod murami stanęli Turcy w liczbie 30 tys. Dowodził nimi Osman II. Wojska te zostały rozbite przez 25 tys. żołnierzy Korony i Litwy pod wodzą Jana Karola Chodkiewicza. Ostudziło to zapał Turków do podboju Rzeczypospolitej. Kolejne zwycięstwo w tym miejscu odniósł w listopadzie 1673 r. hetman Jan Sobieski, pokonując wojska tureckie pod wodzą Hussejna Paszy. Tym razem siły były wyrównane, po 30 tys. z każdej strony. Zwycięstwa tego nie wykorzystano i Turcy na Podolu pozostali jeszcze przez 26 lat, a w Mołdawii - 150.

Ruiny zamku w zakolu rzeki Żwańczyk. Zamek ten jest najdalej wysuniętym na południe w tzw. systemie twierdz Korony. W 1672 r. zdobyty przez Turków, pozostawał w ich rękach do 1699 r. Odbudowany przez Lanckorońskich, po 1793 r. popadł w ruinę.

Twierdza powstała w 1692 r. na wąskim przesmyku pomiędzy Dniestrem a Zbruczem. Zbudowana została przez Stanisława Jana Jabłonowskiego. Nazwa "Świętej Trójcy" pochodzi od wezwania kościółka, ufundowanego przez Jana III Sobieskiego dla obrońców. Wjazdu do twierdzy broniły 2 bramy: zachodnia - Lwowska i wschodnia - Kamieniecka.

Zamek położony na grzbiecie skalistego cypla, między Zbruczem a głębokim jarem. Zbudowany w XVII w. przez Mikołaja Herburta, częściowo ze środków przyznanych przez Sejm Rzeczypospolitej na umacnianie granic. W 1672 r. zamek zdobyli Turcy, a odbił go w 1683 r. hetman Andrzej Potocki. W okresie międzywojennym, pod opieką Korpusu Ochrony Pogranicza, został częściowo odrestaurowany i wykorzystywany jako biuro turystyczne i muzeum.

Nazwa wioski napisana jest również po chińsku z uwagi na to, że niegdyś odwiedziła tę wioskę delegacja władz chińskich.

Opisy znajdziecie przy zdjęciach.

Opisy znajdziecie przy zdjęciach.

Ruiny zamku wspomagającego system obronny Buczacza. Wzniesiony w XVI w. przez Jana Buczackiego. Wielokrotnie niszczony i odbudowywany. Pod koniec XVIII w. zamek stracił znaczenie wojskowe i odtąd rozpoczął się jego upadek. W XIX w. zamek rozebrano w celu uzyskania budulca. Do naszych czasów zachowały się odcinki murów, budynek mieszkalny, brama wjazdowa z herbem i napisem "sustine et abstine" (łac. cierp i panuj nad sobą).

Kościół parafialny, zbudowany w 1634 r. z fundacji Zofii Tyszkiewicz. W 1667 r. hetman Jan Sobieski podpisał tu rozejm z Kozakami i Turkami. Do 1944 r. kościół był w dobrym stanie. Po wojnie został zdewastowany i popadł w ruinę.